Zapewne najtrudniejszy rywal w sezonie, faworyt LKE – Fiorentina

Ostatnie 5 lat w pucharach

Nie grali. Jesteśmy już na tak zaawansowanym etapie rozgrywek LKE, że znacznie bardziej istotne jest to, co działo się w bieżącym sezonie. Zaczęli go, jak na zespół z czołowej ligi przystało, od ostatniej rundy eliminacji, w której rozprawili się z Twente. Fazę grupową przeszli, ale trochę rozczarowująco, bo nie z pierwszego miejsca, w dodatku nie udało się wygrać jednego z meczów z RFS Ryga.

W fazie pucharowej wszystko się zmieniło. Pierwsze mecze rundy barażowej LKE były bardzo wyrównane, w sześciu z nich padł wynik 1:0 w dowolną stronę, było 0:0 Lecha z Bodø/Glimt… i 4:0 Fiorentiny z Bragą. Fiołki trafiły prawdopodobnie na najmocniejszego możliwego rywala i pokonały go bardzo wysoko. Wydawało się, że w rewanżu nie będzie emocji, ale trzeba było odrobić dwubramkową stratę. Sivasspor w dwumeczu również został pokonany pewnie, choć w pierwszym meczu były pewne trudności. Generalnie Fiorentina nie była szczególnie mocna u siebie, to na wyjazdach zaliczała wysokie zwycięstwa poza wpadką z İstanbul Başakşehir.

Forma i terminarz

Dyspozycja Fiorentiny, którą utrzymują od dwóch miesięcy, budzi respekt. Przed pierwszym meczem z Bragą przegrali z Juventusem i to była do tej pory ich ostatnia porażka w sezonie. Zremisowali tylko z Empoli między meczami z Bragą oraz ostatni mecz ze Spezią. Pomiędzy nimi było łącznie 9 zwycięstw z rzędu w meczach o stawkę.

#	Drużyna	RS	Z	R	P	BZ	BS	RB	Pkt	Forma
6	Atalanta	29	14	6	9	47	34	+13	48	LWWLD
7	Juventus	29	18	5	6	47	24	+23	44	LWWWL
8	Bologna	29	12	7	10	38	36	+2	43	WWDDL
9	Fiorentina	29	11	8	10	34	32	+2	41	DWWWW
10	Udinese	29	9	12	8	39	36	+3	39	DLWWD
11	Torino	29	10	8	11	30	35	-5	38	LDLWW

źródło tabeli: Soccerway

Nie jest tak, że wszystko przyszło im lekko, łatwo i przyjemnie, ale też nie można przypadkowo wygrać dziewięciu kolejnych meczów. Największe wrażenie robią zwycięstwa nad Milanem (w marcu) i Interem (na początku kwietnia). Ten drugi wynik był blisko tego, aby nazwać go rezultatem ponad stan. Ciężko wytłumaczyć niektóre pudła Interu, w tym w wykonaniu Romelu Lukaku. Były także sytuacje, których nie widać w skrócie, jak ta, w której w ostatniej chwili udało się Fiorentinie zatrzymać piłkę przed linią bramkową. Fiołki też miały swoje szanse, ale po meczu trudno było zrozumieć, jakim sposobem zachowały czyste konto.

Fiorentina jest w grze także w Pucharze Włoch. Zarówno losowanie, jak i pierwszy mecz półfinałowy, ułożyły się dla niej idealnie. Ma przed sobą jeszcze rewanż u siebie z Cremonese, ale powoli może już wypatrywać finału. W lidze, dzięki ostatnim wynikom, też jest w grze o 7. miejsce, które może dać grę w eliminacjach LKE. Nawet pierwsza szóstka jest do osiągnięcia, a w tej walce kluczowy może być mecz, który odbędzie się pomiędzy starciami z Lechem:

17 kwietnia 20:45, Fiorentina – Atalanta

To nie jest błąd, ten mecz odbędzie się w poniedziałek. Rozpocznie się 70 godzin przed rewanżem z Lechem.

Miasto i stadion

Po dwóch wyprawach do Skandynawii przyszedł czas na mecz na południu Europy. Toskania to bardzo atrakcyjny region Włoch pod kątem turystycznym i w sezonie może to być wręcz uciążliwe. Może to też grozić tym, że nie uda się wszystkiego zwiedzić we Florencji z powodu tłumów i kolejek, choć głównym powodem i tak powinno być to, że rzeczy do zobaczenia jest zdecydowanie za dużo jak na jeden-dwa dni. Do tego typu miejsc może należeć słynna Galeria Uffizi, Katedra Matki Boskiej Kwietnej wraz z Dzwonnicą Giotta, Most Złotników, Piazza della Signoria, gdzie znajduje się kopia rzeźby „Dawid” autorstwa Michała Anioła, czy Piazzale Michelangelo jako punkt widokowy.

fot. flickr.com

Stadio Artemio Franchi to wysłużony obiekt, co do którego przewijają się plany przebudowy, ale Fiorentina wciąż gra w tych samych warunkach. To ma się wreszcie zmienić w najbliższych kilku latach, ale na wjazd sprzętu trzeba jeszcze poczekać.

Odbyły się tam mecze mistrzostw świata w 1934 i 1990 roku, igrzysk olimpijskich w 1960 roku, a ostatni raz reprezentację Włoch goszczono tam w 2021 roku.

Stadion może już nie przystaje do obecnych czasów, ale jest bardzo ciekawy pod kątem architektonicznym. Znajdują się tam m.in. trzy spiralne klatki schodowe, co do których można by mieć zastrzeżenia w zakresie bezpieczeństwa przy obecności większej liczby kibiców, ale funkcjonują one po dziś dzień i stanowią zejście z odkrytej trybuny. Pośrodku znajduje się także „wieża maratońska”, konstrukcja – podobnie jak schody – jeszcze z lat 30. ubiegłego wieku i jedna z wyższych w całym mieście (75 metrów).

fot. commons.wikimedia.org

Zespół

Nie można powiedzieć, że nie ma słabych punktów, bo w przeciwnym razie znajdowałby się o wiele wyżej. Patrząc na kadrę Fiorentiny można jednak odnieść wrażenie, że do tej pory tylko Villarreal był na papierze aż tak mocny, jeśli chodzi o przeciwników Lecha w tym sezonie.

Po wynikach w lidze może aż tak tego nie widać, w pucharach już bardziej, ale mocną stroną Fiorentiny jest ofensywa. Jeżeli w przypadku Djurgården trzeba było zwrócić uwagę na skrzydła, to tutaj nie trzeba nawet zbyt wiele mówić. Nicolás González to reprezentant Argentyny, Jonathan Ikoné – Francji, a Josip Brekalo – Chorwacji, co już stanowi rekomendację samą w sobie. W środku pola mają Sofyana Amrabata, który ze znakomitej strony pokazał się na mistrzostwach świata w Katarze w barwach Maroka. Obok niego są zawodnicy, z których część ma za sobą przeszłość lub przed sobą przyszłość w reprezentacji Włoch. Do tych bardziej doświadczonych należą Giacomo Bonaventura i Riccardo Saponara, natomiast warto będzie zwrócić uwagę na Rolando Mandragorę i Gaetano Castrovillego. Ten ostatni, mistrz Europy z 2021 roku, zaliczył w kadrze dotąd tylko epizody. W tym sezonie stracił dużo czasu z powodu kontuzji, ale w tym roku powoli wraca do gry i być może będzie w stanie się odbudować do poziomu reprezentacyjnego. Jest bardzo zwinny, łatwo zdobywa przestrzeń i dysponuje niezłą szybkością. Dzięki tym walorom oprócz środka pola występuje także na lewym skrzydle, choć to „ósemka” pozostaje jego główną pozycją.

To wszystko linia pomocy, a nie można zapomnieć o napastnikach. Co ciekawe, w lidze mają podobne liczby jak w Lidze Konferencji Europy, mimo że w Serie A do rozegrania było ponad dwa razy więcej meczów. Luka Jović, po perypetiach w Realu Madryt, chyba odnalazł się we Florencji i być może będzie w stanie wrócić do dyspozycji, jaką prezentował w Eintrachcie. Trochę trzeba było poczekać aż odpali Arthur Cabral. W poprzednim sezonie nie wyglądał szczególnie lepiej od Krzysztofa Piątka, a teraz już bardziej nawiązuje do tego, co pokazywał w FC Basel. W Szwajcarii był absolutną gwiazdą i można się wręcz dziwić, że utrzymali go tam aż tak długo, bo 2,5 sezonu.

Ewentualną szansą dla Lecha może być defensywa Fiorentiny, choć i ona nie należy do kiepskich. W pierwszym meczu nie zagra Lucas Martínez, który pauzuje za kartki. W tej sytuacji tę linię mogą stworzyć Dodô, Igor, Nikola Milenković i Cristiano Biraghi, a w bramce zapewne zobaczymy Pietro Terracciano. Może nie są to szczególnie znane nazwiska, choć akurat ja kojarzę Igora z występów w lidze austriackiej. Za długo tam nie zabawił, a dokładniej – więcej meczów zdążył rozegrać w 2. Lidze w barwach Liefering oraz w Lidze Młodzieżowej w Salzburgu, niż potem w Wolfsberger AC i Austrii Wiedeń na wypożyczeniach w Bundeslidze. Skauting i szkolenie Red Bulla, a także dotychczasowa kariera w Serie A, na razie weryfikują go pozytywnie. To typ obrońcy bardziej technicznego, „eleganckiego”, a nie dominującego przeciwników siłą fizyczną. To zresztą charakterystyka większości zawodników Fiorentiny.

Trenerem jest Vincenzo Italiano, którego żartobliwie można ocenić jako gnębiciela Polaków. Nie mieli u niego łatwo Krzysztof Piątek i Szymon Żurkowski, a i u Bartłomieja Drągowskiego wyglądało to różnie. Italiano został wykupiony ze Spezii, gdzie zresztą teraz występują Drągowski i Żurkowski, a oprócz nich Arkadiusz Reca i Przemysław Wiśniewski. Pod wodzą obecnego trenera Fiorentina zaczęła wreszcie grać na miarę oczekiwań, a także zaszła daleko w pucharach. W nich jest jednym z głównych faworytów do końcowego triumfu. Wciąż jeszcze może ten sezon skończyć z niczym, ale też pozostaje w grze we wszystkich trzech rozgrywkach. Liczy się przede wszystkim trofeum, ale ponowny awans do pucharów przez ligę też byłby niezłym wynikiem. Fiorentina była w przeszłości ich regularnym uczestnikiem, a teraz wypadła z tego grona na jakiś czas i dalsza część procesu odbudowy dopiero przed nią.